Αγαπητοί φίλοι και λοιποί αναγνώστες,
Αναδημοσιεύω παρακάτω την ανοιχτή μου επιστολή προς τους συναδέλφους μου θεατρολόγους που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην 3η σελίδα του 1ου φύλλου της εφημερίδας του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων ΘΕΑΤΡΟ/λόγος (Ιούνιος 2011). Ελπίζω να συμμεριστείτε την άποψή μου για τον πάντα επίκαιρο χαρακτήρα της επιστολής. Ακολουθεί το κείμενο όπως πρωτοδημοσιεύτηκε στον ΘΕΑΤΡΟ/λόγο υπ’όψην των θεατρολόγων και αναδημοσιεύεται εδώ υπ’οψην όλων σας:
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Απευθύνομαι σε εσάς προκειμένου να μοιραστώ μαζί σας τους προβληματισμούς μου όσον αφορά στις τελευταίες εξελίξεις στο θέμα που προέκυψε με το Θεατρικό Μουσείο. Λίγο μετά τη «διαβούλευση-φιάσκο» για τις επιχορηγήσεις στο ελεύθερο θέατρο, κι ενώ κλείνουν ιστορικά θέατρα, φαίνεται πως ο μόνος χαρακτηρισμός που ταιριάζει στην απαράδεκτη στάση των κρατούντων είναι η αναλγησία. Φαίνεται δυστυχώς πως στην εποχή του Δ.Ν.Τ. ο πνευματικός μας πολιτισμός δεν εκλαμβάνεται από τους κρατούντες ως ένα δημόσιο αγαθό προορισμένο για ελεύθερη πρόσβαση από τον ελληνικό λαό, ενώ η σχετική με το θέατρο έρευνα, πολλώ δε μάλλον, θεωρείται πλέον ασύμφορη. Ως θεατρολόγος και μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου μας παρακολούθησα με μεγάλη ανησυχία τις εξελίξεις, αλλά και τη μάχη που έδωσαν κυρίως οι εργαζόμενοι του Μουσείου, η οποία πλέον φαίνεται να αποδίδει καρπούς –χρησιμοποιώ όμως σκόπιμα το ρήμα “φαίνεται”, διότι verba volant, scripta manent.
To Δ.Σ. του Συλλόγου μας έδειξε τη συμπαράστασή του στον δίκαιο αγώνα των εργαζομένων αλλά και της διοίκησης του Μουσείου, καθώς είναι άλλωστε εύλογο πως η απρόσκοπτη λειτουργία του Θεατρικού Μουσείου είναι ζωτικής σημασίας για την επιστημονική έρευνα στο αντικείμενο του θεάτρου και η μη πρόσβαση των θεατρολόγων στο αρχειακό και άλλο υλικό του Μουσείου θα επέφερε μεγάλο πλήγμα στη δραστηριότητά μας. Έτσι αφ’ενός προσυπογράψαμε το κείμενο διαμαρτυρίας των εργαζομένων του Θεατρικού Μουσείου που διακινήθηκε ηλεκτρονικά, αφ’ετέρου υποστηρίξαμε τη μουσική διαμαρτυρία του Σταμάτη Κραουνάκη και των Σπείρα-Σπείρα, καλώντας παράλληλα τα μέλη του Συλλόγου για να δώσουμε το παρόν ει δυνατόν μαζικά. Δεν θα σταθώ στον απολογισμό αν ήταν ή δεν ήταν επιτυχής αυτή η εκδήλωση σε γενικές γραμμές καθώς διοργανώθηκε από άλλον φορέα και άλλοι είναι αρμόδιοι γι’ αυτό.
Ο προβληματισμός μου είναι άλλος: Κατά πόσο εμείς ως άνθρωποι του θεάτρου επιθυμούμε τη διάσωση του Θεατρικού Μουσείου και αν βέβαια την επιθυμούμε κατά πόσο είμαστε διαθέσιμοι να δουλέψουμε μαζικά και συλλογικά για τη διάσωσή του; Πώς σε μια εποχή που οι Έλληνες πολίτες έχουν αρχίσει σιγά-σιγά να συνειδητοποιούν γενικώς την αξία της συσπείρωσης και της μαζικής διαμαρτυρίας, εμείς λειτουργούμε στην καλύτερη περίπτωση ως παρέα, όταν δεν λειτουργούμε ως άτομα και μάλιστα μεταξύ μας ανταγωνιστικά –για το ποιός θα μαζέψει τα περισσότερα ψίχουλα ή θα είναι σε ένα σχολείο εκατό μέτρα ή δυο χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του; Ζούμε σε μια κοινωνία ανταγωνιστική, όπως θα έλεγε κανείς, αλλά είναι όσο ποτέ άλλοτε προφανές ότι θα έπρεπε να είμαστε στο “εμείς” και όχι στο “εγώ”, για να θυμηθούμε τον εθνικό ήρωα… και όχι δεν καλώ σε ηρωικές πράξεις, δεν καλώ ούτε καν στο δρόμο, όπως θα ήθελα. Θα ήθελα όμως να προβληματισμούμε ως επιστημονικός και επαγγελματικός κλάδος γιατί να μην υπάρχει μαζική συμμετοχή από μέρους μας ούτε καν σε μια μουσική διαμαρτυρία με ηχηρά μάλιστα ονόματα και χωρίς εισιτήριο.
Τι πραγματικά απέτρεψε αυτή τη μαζική συμμετοχή; Μήπως δεν είναι οι θεατρολόγοι συνηθισμένοι σε απεργίες και πορείες; Μήπως η ώρα ήταν απαγορευτική για τους εργαζόμενους στα σχολεία; Μήπως δεν αρέσουν στους θεατρολόγους οι μουσικοί που συμμετείχαν στη διαμαρτυρία; Φυσικά πρόκειται για ρητορικά ερωτήματα γιατί επρόκειτο για μια μουσική διαμαρτυρία και όχι για πορεία, ενώ επίσης αν κάποιος εργαζόταν μόνο ως θεατρολόγος σε σχολείο είχε τη δυνατότητα να παραστεί –δεν μπαίνω στη διαδικασία να κρίνω εγώ τον καθένα καθώς είναι θέμα προτεραιοτήτων, φυσικά και μπορεί να έχει ο καθένας το δικό του σεβαστό προσωπικό ή οικογενειακό λόγο που δεν ήρθε αλλά ο σύλλογος έχει πλέον πάνω από χίλια μέλη, εκ των οποίων είμαι σίγουρος ότι μερικοί έχουν πληρώσει ή θα πλήρωναν εισιτήριο για τους Σπείρα-Σπείρα.
Εν κατακλείδι λοιπόν ο προβληματισμός μου δεν είναι τι κάνει ή έκανε το Κράτος –που είναι εξ ορισμού φορέας εξουσίας, όπως το έχει πει πολύ ωραία ο Αισχύλος και το επανέλαβε ο Χομπς, οπότε πολλοί από εσάς το ξέρετε καλύτερα από εμένα- αλλά τι κάνουμε εμείς για να αντισταθούμε απέναντί του πέραν του να “επαναστατούμε” από το σαλόνι μας ή από τα κυριολεκτικά ή μεταφορικά-διαδικτυακά “καφενεία”.
Φιλικά,
Σπύρος Πετρίτης 24/5/2011.
