Παγκόσμια Ημέρα για το Θέατρο στην Εκπαίδευση

Την περασμένη Πέμπτη, 27 Νοεμβρίου 2014, γιορτάστηκε σε παγκόσμιο επίπεδο η μέρα για το θέατρο στην εκπαίδευση, σε μια περίοδο κρίσης κατά την οποία η αισθητική αγωγή γενικώς βάλλεται στην Ελλάδα ως μια επικίνδυνη πολυτέλεια, καθώς ο νεοσυντηρητισμός που επικρατεί αναγνωρίζει χρησιμοθηρικά -και μόνο, χωρίς δηλαδή πραγματικά να αναγνωρίζεται και η δική τους ύψιστη σημασία- κυρίως το γλωσσικό μάθημα και τα μαθηματικά (ατύπως γνωστά και ως βασικά μαθήματα αν και δεν υπάρχει κανένα σχολικό αναλυτικό πρόγραμμα, νόμος ή εγκύκλιος που να αναφέρει κάτι τέτοιο), ή μαθήματα όπως οι ξένες γλώσσες και οι ΤΠΕ, που ενισχύουν από νωρίς ένα υποτιθέμενα "πλούσιο" και επαρκές μελλοντικά επαγγελματικό βιογραφικό σημείωμα. Αξίζει να σημειωθεί πως στις ΗΠΑ, όπου ακολουθήθηκε για ένα μεγάλο διάστημα ένα ανάλογο εκπαιδευτικό σύστημα με το σύνθημα "no child left behind" η προσπάθεια αυτή είχε τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα: Κι ενώ οι ίδιοι άνθρωποι που εμπνεύστηκαν το πρόγραμμα υπό το σύνθημα "no child left behind" έχουν ζητήσει συγγνώμη από τον αμερικανικό λαό, καθώς και από τα παιδιά κυρίως χαμηλής επίδοσης και κοινωνικο-οικονομικού status που μόνο μπροστά δεν πήγαν, οι μαθητές στην Ελλάδα έδειξαν με τον πιο αδιάψευστο τρόπο την δική τους γνώμη, που όταν δεν αγνοείται μας δίνει πάντα ασφαλή συμπεράσματα. Αυτό λοιπόν που ίσως ενοχλεί σε καθαρά πολιτικό και όχι παιδαγωγικό επίπεδο όταν δίνεται σε ένα σχολείο προβάδισμα στην τέχνη, δεν είναι τίποτε άλλο από το γεγονός πως η τέχνη δεν είναι ούτε ποτέ μπορεί να αποδειχτεί πραγματικά "χρήσιμη". Μπορεί ωστόσο υπό προϋποθέσεις να είναι ωφέλιμη, πέρα από τερπνή, διασκεδαστική κι ευχάριστη. Ο τρόπος που μπορεί να ωφελήσει όμως κάποιον οποιασδήποτε ηλικίας άνθρωπο δεν είναι ποτέ προφανής, ενώ ακόμα και σε περιπτώσεις όπως είναι η παιδαγωγική της χρήση δεν μπορούμε ποτέ να μιλήσουμε πραγματικά για αισθητική αγωγή και καλλιτεχνική παιδεία αν το θέατρο πχ έχει καταστεί "εργαλείο", όταν μιλάμε πια όχι για την τέχνη με την αισθητική σημασία του όρου αλλά για την τέχνη με την έννοια που πχ ο ξυλουργός ή κάποιος άλλος τεχνίτης ασκεί την δική του "χρήσιμη" τέχνη.  Για αυτό τον λόγο και ο πολυτάλαντος Γάλλος ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ζωγράφος και κινηματογραφιστής Ζαν Κοκτώ (1889-1963) είπε παραδοξολογώντας: «Η Ποίηση είναι απαραίτητη – μόνο ας ήξερα γιατί». Με αυτό το χαριτωμένο επίγραμμα συνόψισε ο Κοκτώ την αναγκαιότητα της τέχνης αλλά και το οξύμωρο του αντι-χρησιμοθηρικού της ρόλου στον όψιμο αστικό κόσμο.

Στην Ελλάδα, οι εορταστικές εκδηλώσεις για την παγκόσμια ημέρα για το θέατρο στην εκπαίδευση συντονίστηκαν από το Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, μέλος του Ευρωπαϊκού τμήματος του Παγκόσμιου Οργανισμού για το Θέατρο στην Εκπαίδευση (δείτε εδώ την σχετική διακήρυξη: http://www.theatroedu.gr/Portals/38/main/images/stories/files/Arthra/2010%20IDEA-EUROPE%20CommonDeclarationAthens%20.pdf), το οποίο μεταξύ άλλων πραγματοποίησε ημερίδα στην Αθήνα στις 22 και διημερίδα στην Θεσσαλονίκη στις 28-29 Νοεμβρίου. Παράλληλα, πρόσκληση εστάλη από το Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση σε όλα τα σχολεία, καθώς και στα μέλη του, που είναι μεταξύ άλλων και εκπαιδευτικοί θεατρικής αγωγής στην δημόσια δημοτική εκπαίδευση. Στο ένα από τα δύο Ολοήμερα Δημοτικά Σχολεία με ΕΑΕΠ, όπου υπηρετώ, με αφορμή το μάθημα για την συμβολική χρήση των αντικειμένων στις σελ. 20-21 ("περιοχή του μαγικού κόσμου") από το βιβλίο μαθητή της Θεατρικής Αγωγής των Ε'-Στ' τάξεων του Δημοτικού Σχολείου, οργανώσαμε με τους μαθητές του τμήματος Ε2' διαγωνισμό/παιχνίδι δημιουργικής σκέψης σε όλα τα υπόλοιπα τμήματα με την χρήση μιάς κόλλας χαρτιού Α4 που δινόταν στους μαθητές ανά τμήμα. Νικητές αναδείχτηκαν όσοι μαθητές/τριες είχαν τις περισσότερες ιδέες και τις έδειξαν με την χρήση του χαρτιού. Δόθηκαν αναμνηστικές κάρτες ως βραβεία και μια αφίσσα ως βραβείο για το τμήμα Ε2' αναρτήθηκε στον πίνακα ανακοινώσεων στην αίθουσα διδασκαλίας. Σύνδεσμος για τα βιβλία της Θεατρικής Αγωγής στο Δημοτικό Σχολείο: http://www.pi-schools.gr/content/index.php?lesson_id=26&ep=412