Αγαπητοί αναγνώστες μου,
Ως μέλος του
Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων (ΠΕΣΥΘ) αλλά και πρώην πρόεδρος
και αντιπρόεδρος του ΔΣ αυτού του σωματείου, θα ήθελα να εκφράσω την στήριξή
μου στον αγώνα που συντονίζει το νυν ΔΣ κάνοντας παράλληλα έκκληση για
συμπαράσταση από τους τοπικούς διδασκαλικούς συλλόγους και τις ΕΛΜΕ της χώρας.
Αν συνυπολογίσουμε βέβαια και την απόφαση της κυβέρνησης να απαγορεύσει προεκλογικά
κάθε μήνυμα από φορέα πλην των πολιτικών κομμάτων ή συνασπισμών κομμάτων που θα
μπορούσε να χαρακτηριστεί άμεσα ή έμμεσα ως πολιτικό, είναι προφανές ότι η εν
λόγω ανακοίνωση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως παράνομη σε μια προσπάθεια φίμωσης
ακόμα και των επιστημονικών φορέων που καλώς ή κακώς, αναπόφευκτα εκφράζουν
πέραν των επιστημονικών θέσεων και συντεχνιακά συμφέροντα, αυτά που δίνουν όμως
παράλληλα σε ένα συγκεκριμένο επιστημονικό και καλλιτεχνικό δυναμικό την
δυνατότητα να προσφέρουν κάτι από τον εαυτό τους σε ένα όραμα για μια
πραγματικά διαφορετική εκπαίδευση και στην εφαρμογή αυτού του οράματος, όπου
κανένα πραγματικά δημιουργικό μυαλό με τις αντίσχοιχες σπουδές και εμπειρία δεν
θα έπρεπε να περισσεύει.
Σε αυτό το
σημείο, να σημειώσω πως δεν υπάρχει επιστημονική τοποθέτηση που να μην εκφράζει
στην ουσία και μια πολιτική θέση καθώς οι επιστήμονες φέρουν την ιδεολογία τους
και φυσικά, όπως είχε πει και ο μεγάλος Ρολάν Μπαρτ, ακόμα και γενικότερα
"η γλώσσα δεν είναι κοινωνικά αθώα", αλλά φορέας εξουσίας ή
αντίστασης σε αυτή την εξουσία. Όταν λοιπόν μιλάμε για μια εγκύκλιο του
Υπουργείου Παιδείας, αυτή σχεδόν ποτέ δεν έχει καμία σχέση με την οποιαδήποτε
παιδαγωγική άποψη, παρά μόνο αν την λάβουμε υπ' όψη ως εφαρμογή μιάς πολιτικής
απόφασης που αφορά την τυπική εκπαίδευση, το εκπαιδευτικό σύστημα. Ωστόσο, σε
πείσμα των καιρών, θα ήθελα να εξάρω με αυτή την ευκαιρία όλους αυτούς τους
δασκάλους του κλάδου ΠΕ70 που κατά την διάρκεια της θητείας μου στην δημόσια
δημοτική εκπαίδευση, ήδη από τα πρώτα Ολοήμερα Δημοτικά όπου προσέφερα τις
υπηρεσίες μου το σχολικό έτος 2002-2003, με αγκάλιασαν στην κυριολεξία με
αποτέλεσμα να επιτευχθεί η δημιουργία κάθε φορά μιάς παιδαγωγικής ομάδας και η
επιτυχής μας συνεργασία. Είναι συνήθως οι περιπτώσεις εκείνες που παρ'όλο που
πραγματικά θα μπορούσαν να αναλάβουν σε μια κατάσταση πραγματικών έκτακτων
αναγκών κάποια από τα καλλιτεχνικά μαθήματα, αρκούνται στο θεατρικό παιχνίδι πχ
ως εργαλείο για την γλώσσα ή την διδασκαλία της ιστορίας, ανεβάζουν παραστάσεις
που κι εγώ τις "ζηλεύω" στο πλαίσιο της Ευέλικτης Ζώνης κλπ, καλούν στο σχολείο καλλιτεχνικές ομάδες με πραγματικά πολύτιμο και αξιόλογο έργο, εν
τούτοις ζητούν να καλύπτονται οι θέσεις κάθε ξεχωριστού καλλιτεχνικού
αντικειμένου από εκπαιδευτικούς του αντίστοιχου καλλιτεχνικού κλάδου και στη
συνέχεια μας προσεγγίζουν, μας αξιοποιούν και μας κάνουν να νιώθουμε ως
αναπόσπαστο μέρος της σχολικής κοινότητας, ως πραγματικοί συνάδελφοι.
Παράλληλα
όμως, υπάρχουν όσοι δεν είναι οι ίδιοι -τολμώ να πω- καλλιεργημένοι, δεν έχουν αισθητική
παιδεία και συνήθως εκείνοι είναι που δεν θέλουν απλά να μείνουν μόνοι τους στα
σχολεία -και πολλές φορές δεν τα βρίσκουν ούτε μεταξύ τους, πχ με τον δάσκαλο
του παράλληλου τμήματος αν είναι δημιουργικός και τολμά να
"φαίνεται"- αλλά είναι στην ουσία νεοσυντηρητικοί και δεν επιθυμούν
παρά την διδασκαλία της γλώσσας και των μαθηματικών στην εκπαίδευση. Μια τέτοια
πολιτική στην ουσία επιλογή, μας παραπέμπει ευθέως στο σύνθημα της Μάργκαρετ
Θάτσερ και του Ρόναλντ Ρήγκαν, "Back to basics", που
εξέφρασαν και στην εκπαιδευτική τους πολιτική την πιο ακραία μορφή
νεοσυντηρητισμού. Εν τέλει, και μόνο το γεγονός ότι βγήκε μια τέτοια κατάπτυστη
εγκύκλιος δείχνει καταφανώς ότι η κυβέρνηση πλέον, εν αναμονή της λήξης των
προγραμμάτων ΕΣΠΑ, θέλει να ξανακαταφύγει στον "πολυδύναμο" δάσκαλο
ερήμην της άποψης και των ίδιων των δασκάλων και στην ουσία εξαναγκάζοντας
πολλούς από αυτούς να αναλάβουν ένα μάθημα που ελάχιστοι θέλουν τελικά να το
διδάξουν αλλά θα το αποδέχονταν φυσικά για να μην χάσουν την θέση εργασίας
τους.
Τι μπορεί να
σημαίνει όμως αυτό για το μέλλον του μαθήματος αν όχι την πρακτική αν και όχι
επίσημη κατάργησή του; Ποιός θα ασχοληθεί με αυτό αντί να διδάξει για μια
επιπλέον ώρα την γλώσσα και τα μαθηματικά, με την τεράστια ύλη και τις πιέσεις
πολλών από τους γονείς; Ποιός θα αξιολογήσει τα “σεμινάρια”, με τόσα ανεπαρκή να
“κυκλοφορούν” στην αγορά και κανέναν απολύτως σχολικό σύμβουλο στην Πρωτοβάθμια
ή την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση της χώρας που να είναι πραγματικά καταρτισμένος
και επιφορτισμένος με την αποκλειστική στήριξη των διδασκόντων το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής εκπαιδευτικών;
Και όλα αυτά εν μέσω των συζητήσεων για την αξιολόγηση ή την κουλτούρα
αυτοαξιολόγησης στα σχολεία! Πού είναι η πραγματική κουλτούρα, η πνευματική και
καλλιτεχνική καλλιέργεια γενικότερα όμως; Ποιό το μέλλον των μαθητών μας όταν
όλη η προσπάθεια που έγινε τα τελευταία χρόνια κινδυνεύει να κατακρημνιστεί και
να επικρατήσει ο σκοταδισμός, συμπληρώνοντας το παζλ μαζί με τις συνεχείς
αξιολογήσεις, την ιδεολογική χειραγώγηση και την εργασιακή τρομοκρατία, έναν νέο Μεσαίωνα;
Και κυρίως ποιά η κουλτούρα της συνεργασίας, της αδελφοσύνης, του
"μαζί" μέσα στα σχολεία, ώστε να καλλιεργηθεί τουλάχιστον στους
μελλοντικούς πολίτες και κατοίκους αυτής της χώρας μια άλλη νοοτροπία από αυτή
που τώρα φαίνεται να επικρατεί και που είναι η πιο ειδεχθής από ποτέ;
Για
την ανακοίνωση του ΠΕΣΥΘ: http://www.pesyth.gr/teleutaia_nea.asp?id=254
Για
την εγκύκλιο του Υπουργείου: http://dipe-anatol.att.sch.gr/014/12327b.pdf
