Η "αποδόμηση" του δημόσιου σχολείου, ο ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση και ο "κακός" ΣΥΡΙΖΑ!
Στο περιθώριο σχεδόν, δυστυχώς, της τρέχουσας ρητορείας για τον ΦΠΑ
στην ιδιωτική εκπαίδευση, στήνεται ή μάλλον συνεχίζεται η αποδόμηση του
δημόσιου σχολείου και κανείς δεν μιλάει επαρκώς για αυτό. Τυχαίο; Δε
νομίζω!
Καθόλου τυχαία και η "δήλωση" μαθητή που φιλοξενήθηκε σήμερα σε
ένα γνωστό διαπλεκόμενο με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα της χώρας
κανάλι, όπου ειπώθηκε το εξής: "Ο μαθητής δεν μπορεί να μάθει αν δεν
πάει σε φροντιστήριο". Φυσικά το τηλεοπτικό αυτό δίκτυο έχει φροντίσει
να αποσιωπήσει εντέχνως και πλήρως τα αναρίθμητα πλέον δωρεάν, κοινωνικά
φροντιστήρια και τις τράπεζες χρόνου ανά την Ελλάδα και την Αθήνα, όπου
κανένας ΦΠΑ δεν θα επιβληθεί, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει κανένα κόστος.
Φρόντισαν επίσης αυτά τα κανάλια για το διασυρμό του δημόσιου σχολείου,
την ηθική και πολιτική δικαίωση του λεγόμενου "Νέου Σχολείου" των
συγχωνεύσεων/καταργήσεων, των κενών ή κενούμενων θέσεων εκπαιδευτικών,
των βιβλίων σε φωτοτυπία και της δημιουργίας απεργοσπαστικών τάσεων
ακόμη και σε εκπαιδευτικούς οι οποίοι ήθελαν να απεργήσουν, είτε γιατί
θεώρησαν το παιχνίδι "χαμένο/στημένο", είτε γιατί σκέφτηκαν κι εκείνοι
ότι -όπως διατείνονταν κατ' επαναληψη και ο Σταυρος Θεοδωρακης ως
δημοσιογράφος μέσω του Protagon- οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν κανένα λόγο
να κατέβουν σε απεργία και διαδήλωση μαζί με τους υπόλοιπους
εργαζομένους στο δημοσιο και φυσικά τον ιδιωτικό τομέα, κι ότι μάλιστα
έχουν και συγκρουόμενα συμφέροντα, τα οποία μας χωρίζουν σε συντεχνίες
κι επιτάσσουν τον μεταξύ μας κατακερματισμό, τον αθέμιτο ανταγωνισμό και
τελικά τη ... σφαγή, ακριβώς όμως για το λόγο ότι ποτέ πραγματικά στην
Ελλάδα δεν είχαμε ένα τέτοιο σύστημα εκπαίδευσης, όπως το περιγράφει και
το οραματίζεται η καλή συνάδελφος Θεατρολόγος / Αν. Εκπαιδευτικός και Φίλη Μαράια Γαλιατσάτου, που καταλήγει, σε άρθρο με θέμα: "Το δικαίωμα στην εκπαίδευση και «η καλοσύνη των ξένων»" ...
Και, εν πάση περιπτώσει, πέρα από τα εργασιακά δικαιώματα των
εκπαιδευτικών, δεν γίνεται κάποιοι να παραγνωρίζουν τα εκπαιδευτικά και
κοινωνικά δικαιώματα των παιδιών. Γιατί ένα σχολείο στο οποίο
συνυπάρχουν αρμονικά με τα άλλα μαθήματα οι νέες τεχνολογίες, η τέχνη,
οι ξένες γλώσσες, ο αθλητισμός δεν μπορεί παρά να είναι, πέρα απο ένα
σχολείο της επιστήμης, και ένα σχολείο με κοινωνικό και ανθρωπιστικό
προσανατολισμό, ένα σχολείο που προοδεύει και καρποφορεί.
Οι
πρωτοβουλίες που έχουν αναλάβει οι εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων, σε
συνεργασία πολλές φορές με υπέροχους δασκάλους, έχουν καταφέρει να
αναδείξουν ό,τι πιο φωτεινό υπάρχει στα παιδιά μας: με βιωματικές
δράσεις, παρεμβάσεις, παρουσιάσεις, αναλόγια, αθλητικές δραστηριότητες,
ομαδικά πρότζεκτ, παραστάσεις, τα παιδιά κατάφεραν να κατανοήσουν το
προσφυγικό ζήτημα, τη διαφορετικότητα, την αποδοχή, την ανάγκη για
κοινωνική αλληλεγγύη και την προαγωγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων· να
αμβλύνουν τις εντάσεις μεταξύ τους, να βελτιώσουν την επικοινωνία, να
συσφίγξουν τους δεσμούς τους· να δυναμώσουν συναισθηματικά, να
ενισχύσουν την αυτοεκτίμησή τους, να πιστέψουν στις δυνατότητές τους και
στις δυνατότητες των άλλων· να μάθουν να προχωρούν μαζί και όχι
απέναντι.
Σε ένα τέτοιο σύστημα εκπαίδευσης έχουν δικαίωμα όλα τα
παιδιά. Σε μια παιδεία της επιστήμης και του ανθρωπισμού, που κάθε
κράτος οφείλει να στηρίζει και να χρηματοδοτεί, σε όλες τις δομές της,
δίχως να περιμένει την «καλοσύνη των ξένων». Αυτήν την παιδεία αξιώνουμε
και τίποτε λιγότερο δεν μας αξίζει
- Link άρθρου: http://www.nostimonimar.gr/education-to-dikeoma-stin-ekpedefsi-ke-i-kalosini-ton-xenon/
Μήπως όμως, σίγουρα σε ένα καθεστώς συνεχούς πολιτικού κι εν γένει ιδεολογικού αποπροσανατολισμού που υποστήκαμε κι εμείς οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί, παιδιά της μεταπολίτευσης, γενιά του δημοσιογραφικού οχετού των Κωστόπουλου/Αναστασιάδη, προδώσαμε την πολιτική πρώτα εμείς, πριν μας προδώσει εκείνη, κατά την παροιμιώδη πια έκφραση του "Πιτσιρίκου"; Γιατί πώς αλλιώς στρώθηκε ο δρόμος για το φασισμό;
Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο
δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι
δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».
Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες
δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός
«κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να
πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις
λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.
Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν
κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται
κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.
Μήπως μέρα που ήταν η χθεσινή, πρέπει να αναφωνήσουμε κι εμείς μαζί με το Γαλιλαίο του Μπρεχτ: "Αλλοίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από Ήρωες"; Μιλάμε πολύ συχνά σήμερα για τη φτώχεια μας: Η φτώχεια μας όμως είναι πολιτική, ηθικη, ιδεολογικη, και
κατοπιν ηρθε και η οικονομικη, η οποια ομως δεν ειναι και απολυτη.
Υπαρχει κοσμος που πραγματικα λιμοκτρονει, 3 γενιες πισω οι ανθρωποι
ζουσαν στη χώρα μας υπό σκληρή κατοχη, αλλα οσοι δεν ηταν συνεργατες
των Γερμανων ή μαυραγοριτες ζουσαν με πολλη περισσοτερη αξιοπρεπεια απο
εμας σημερα. Τι να τα κανω τα πτυχια μας, ιδιαίτερα στους εκπαιδευτικούς κλάδους, αν προκειται στην καλυτερη περίπτωση να αδιαφορουμε για οσους
πεινουν ή να θεωρουμε οτι η Χρυση Αυγη θα μας σωσει; Και ολα αυτα επειδη
πραγματικα δεν εχουμε παιδεια και κυριως δεν εχουμε δημοκρατικη
παιδεια.
Πιστεψαμε ως λαος στο Μεταξα, μετα στον Παπαδοπουλο, επειτα
στον Καραμανλη και τον Παπανδρεου. Τελευταια σταση ο Μεσσιας Αλεξης
Τσιπρας. Ακομα και να ειχε καλες προθεσεις, τι να σου κανει οταν αυτό είναι το
επιπεδο, όταν η ανάθεση ως λογική επικρατεί ακόμη, όταν αδιαφορούμε ή και ενισχύουμε το ρατσισμο και δεν μας αφορουν τα εγκληματα κατα μεταναστων, ή λέμε για να καλύψουμε την δική μας πολιτική στάση ότι αν δεν
πετυχει ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφισουν ολοι Χρυση Αυγη;
Ποιές οι προοπτικές όταν μας φαίνεται εξωπραγματικό, συνάμα, το σενάριο να ψηφίσουμε εμείς οι ίδιοι ως εναλλακτική επιλογή και "λύση" κάποιο κόμμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ή το ΚΚΕ, όταν θεωρούμε μόνο την ψηφο ως πολιτικό δικαίωμα μα και υποχρέωση για αγώνα, ιδίως όταν κανείς είναι εκπαιδευτικός και παράγει de facto πολιτική πράξη καθημερινά, ακόμη και διά της απλής παρουσίας του, αλλά και του τρόπου της διδασκαλίας;
